De zon kijkt uit over de stad, haar licht valt op de straten, een glimlach in de mist. Een vreemd gevoel, als iemand een zin uit het hart haalt. De winter zit in de bomen, maar de zon kijkt nog steeds. Vandaag is het 2025, de laatste dag van het jaar, een moment waarin de tijd stil staat en de wind een lied zingt. De sneeuw vloeit in de bliksem, de wolken zijn zacht, en iedereen denkt aan wat er vroeger was. De wereld draait, maar niet snel, zo lang als de nacht nog duurt, zo lang als de zon nog lacht. De winter is niet verleden, ze is nu, in elke koude wind. En wij, wij zijn nog hier, met een hart dat kijkt naar de zon. De dag is eindig, maar het gevoel blijft. Een vlek van licht in de donker, een glimlach in de nacht. We zijn nog hier, met onze herinneringen, en de zon, die vandaag nog opkomt, als een oud lied. Het is 2025, het is nu, en wij zijn nog steeds hier. We zijn niet vergeten, we zijn niet verloren, we zijn alleen, maar we zijn wakker. We zijn nog steeds hier, in het licht van een dag die is, en in het gevoel van een wereld die beweegt.