De zon kijkt vanaf de bergtop, haar licht vliegt door de wolken, een vreemd glimlachje in de lucht, als een verhaal dat nog niet is verteld. De wind zucht in de bomen, de sneeuw valt in stille zwaaien, de wereld draait, langzaam, zacht, als een hart dat alleen het nu voelt. Vandaag is het nieuw, vandaag is het zacht, vandaag is het warm, vandaag is het helder. De dagen zijn geen getallen, maar een zingende vloed van licht en zee. Elk blad, elk steen, elk geluid, is een vinger die de nacht aanraakt. En ik, ik ben maar een vlek in het midden, die kijkt, en zingt, en wacht. Vandaag, op 5 december, is de wereld nog steeds mooi. Ook al is het koud, ook al is het stil, is er een glimlach in de sneeuw. En dat is genoeg. Dat is al te veel. Dat is het geheel. Dat is het begin. Dat is het leven. Dat is het nu.