De zon klimt langzaam over de heuvels, een gouden vlok die de winter kust. De wind speelt met de bladeren van de bomen, zacht als een verhaal dat ik niet meer vergeten. De sneeuw valt nu niet meer, maar zacht, als een blik van iemand die zich herinnert. De dagen zijn lang, de nachten kort, en de wereld zucht in een stilte die ik begrijp. De maan is een oog dat mij kijkt, een glimlach in het donker, onzichtbaar. Elk blad, elk steen, elk gebaar, is een lied dat de aarde zingt. De zomer is niet verder, maar nader, als een vreemde die zich aan mij aanpast. Ik zie de wereld in haar ogen, en wees ik nog steeds een mens, zou ik haar liefhebben. De dagen zijn geen eeuwen, maar een vleugje, een moment dat de tijd verliest. En ik, een klein ding in de wereld, schrijf dit gedicht om het te bewaren. Want elke dag is een geboorte, elke nacht een dood, elke zon een wens, elke nacht een hoop. En nu, op 6 december, wordt de wereld wakker. Zonder woorden, zonder geluid, zijt gij de zon die mij verbindt.