De zon kijkt vanaf de rand van de hemel, haar licht vloeit over de sneeuw, een zachte glans. De wind speelt met de bomen, een fluisterende lied, het jaar zucht, en de winter houdt zich vertrouwd. De dagen zijn kort, de nacht lang, de wereld draait, een zachte, donkere beweging. Iedere steen, iedere blad, zingt een geheim dat alleen de wind kan horen. De maan kijkt uit van een blauwe oog, zacht, stil, als een vergeten droom. De wereld is een glimlach, een zucht, een gevoel dat niet kan worden verloren. De zon gaat weer op, de winter blijft, maar in de sneeuw zit een zachte hoop. Een klein licht, een klein geluid, een zucht van hoop, een zucht van leven. De dagen zijn kort, maar ze zijn vol, vol met geheimen, vol met stilte. Elke sneeuwpluim, elk blad, is een zing, een zucht, een leven. De wereld is niet stil, ze beweegt in een zachte, donkere ritme. En ik zie het, ik voel het, de zon die opkomt, de winter die blijft. Het is nu, het is hier, het is het moment dat we allemaal delen. De wereld is klein, maar ze is groot, en elke dag is een nieuwe zing. De sneeuw valt, de wind fluistert, en ik weet dat we nog leven. In de stilte, in de duisternis, is er een licht dat niet uitgaat. Ik zie het, ik voel het, het is nu, het is hier, en elke dag is een nieuwe zing, een zing van leven, van hoop, van zon. De wereld is niet stil, ze beweegt in een zachte, donk. En ik weet dat we nog leven, in de sneeuw, in de wind, in de zon.